Naast de vele voordelen van het kleine “ons kent ons”, brengt dit ook enkele problemen met zich mee. Het is Delftbreed steeds meer een probleem aan het worden om genoeg ouderlingen te vinden voor elke deelwijk van de wijkgemeenten.
De Wijkgemeente Immanuel heeft dit opgelost door te gaan werken met een systeem van zorgkernen. Zo maken we van een potentiele zwakte een kracht. Een zorgkern is en groepje gemeenteleden dat om wat voor reden dan ook met elkaar te maken heeft. Het kunnen de lectoren zijn, de beamisten, of de autorijders die ervoor zorgen dat de mensen die minder goed ter been zijn elke zondag naar de kerk kunnen komen. Maar het kunnen ook die gemeenteleden zijn die bij elkaar in de straat wonen, of samen een breiclubje hebben. Al deze gemeenteleden merken het als iemand uit de zorgkern “anders doet dan anders” of er een keer niet bij is. Dan is het de taak van de zorgkern om eens langs te gaan, vragen hoe het gaat, of simpelweg een kopje koffie te drinken. Zo valt niemand buiten de boot, omdat iedereen wel ergens bij hoort.
Het idee van de zorgkernen is jaren geleden ontstaan. De gemeente heeft de tijd gehad om eraan te kunnen wennen. In 2014 zagen we het systeem ook echt werken. Voorheen gebeurde het nog weleens dat wanneer een zorgkern een probleem bij iemand bespeurde, ze het neerlegde bij de predikant of een van de ouderlingen. Nu doen de gemeenteleden dit nog steeds, maar steevast volgt dan de opmerking dat hij of zij er zelf al is langs geweest, of dat er al vervoer naar de kerk voor de komende zondag is geregeld. Zorgkernen zijn geen verplichting, en zo worden ze binnen de gemeente ook niet gevoeld.
Pastorale ouderlingen en diakenen, maar ook een Kerkelijk Werker helpen de predikant om er ook voor hen te zijn die verder weg wonen, of op een andere manier moeilijk door hun eigen zorgkernen bezocht kunnen worden.
Zorgkern zijn betekent kerk zijn voor elkaar en met elkaar.